Esperanto

Troppo presto.

Mi sveglio troppo presto.
La luce penetra dalla finestra
scendendo larga come una ragnatela.
Ti ho detto che ti avrei tenuto dentro
senza ritornare nel luogo in cui ero stata,
non sapevi che con quella promessa
stavo spezzando le mie pareti di marmo
e su queste parole hai giocato.
Ho imparato ad odiare il sapore del cibo
le lettere che scrivo e che non so spedirti
e non mi ricordo di accendere le sigarette
mentre penso a cosa possa occorrere
per terminare la carneficina del cuore.
[Mi chiedi di parlarti e poi non ascolti.
Non mi cerchi ed io non smetto di cercarti.
Mi commissioni l'amore e m'impedisci la consegna.
Sei una droga, ti assumo ogni volta che mi dimentichi]

©ParolaBuia Tro frue


Tro fre

Mi vekigxas tro frue
La lumo eniras el la fenestro
Subirante largxa kiel araneajxo.
Mi diris al vi ke mi tenus vin interne
Sen reveni al la loko kie mi estis,
vi ne sciis ke per tiu promiso
mi rompis miajn marmorajn vandojn
kaj per tiuj vortoj vi ludis.
Mi lernis malami la guston de la mangxajxo
La mesagxojn kiujn mi skribas kaj mi ne kapablas vin sendi
Kaj mi ne memoras ekbruligi la cigaredojn
Dum mi pensas pri kio mi bezonas
Por finigi la sangoversxon de la koro.
[Vi petas al mi paroli kaj vi ne auskultas min
vi ne sercxas min kaj mi dauxras vin sercxi
Vi petas min la amon kaj vi malpermesas la liberon
Vi estas drogo, mi prenas vin kiam vi forgesas min]

* * *

Brividi (Perle 14)

Ora che guardi
gareggiare nelle tue mani
i miei capelli,
mi dici
quanto la vita
sia meravigliosa.

La tua ruvida dolcezza è sorda
e ha il dono
di restare fra le tue dita
che si allargano
riempiendo [di me]
le tue mani.
*
SPETTINATA


Ektremoj (perloj 14)

Dum vi regardas
Konkuri en viaj manoj
Miajn harojn,
vi diras al mi
kiom la vivo
estas mirega.

Via malglata dolcxeco estas surda
Kaj gxi havas la donon
Resti inter la fingroj
Kiuj largxigxas
Plenumante [da mi]
Viajn manojn


* * *

Sul tetto stelle delle mie prigioni
qua e là frammenti di luce bassa
macchie d'ali a mordermi le labbra
incollate a nostalgie orgogliose.
Rimbalza tra le costole la mia amarezza
ha piedi freddi la mia terra di smorfie
e sguardo scomodo di passi.

(by venexiana)


Sur la tegmento steloj de miaj prizonoj
Tie kaj cxi tie fragmentoj da malalta lumo
Makuloj de flugiloj mordas miajn lipojn
Gluitaj al malhumilaj nostalgioj.
Resaltas tra la ripoj mia malgxojo
havas malvarmajn piedojn mia tero da grimacoj
kaj regardo malkomforta da pasxoj.

* * *

E' come quando...

E' come quando un raggio di sole
ad Aprile, rompe le nuvole
e sembra già estate
davvero, ricordo e non ricordo
quando nell'inverno dei sensi
tendevo l'orecchio al silenzio.

E' stato facile,
stranamente facile, è bastato
il tuo sorriso, la prima volta,
intravisto, e già non c'era più traccia
del tempo dell'esilio.

Paolo Rafficoni
Mitosolare


Tio estas kiel kiam…

Tio estas kiel kiam sunradio
Aprile, ropas la nubojn
Kaj sxajnas jam somere
Vere, mi memoras kaj ne memoras
Kiam dum la vintro de la sentoj
Mi orelis la silenton.

Tio facilis,
strange facilis, suficxis
via rideto, dum la unua fojo,
ekvidita, kaj jam ne plu estis postsignoj
de la ekzila tempo.

* * *

Forse

Forse
mi perderò
nei tuoi occhi da bambino
nell'ora in cui la luce
accende i tuoi capelli dorati.
Forse
andrò a cercar gli ultimi lampi
della tua anima
divisa tra migliaia di occhi

e mani e piedi e sorrisi

e corpi ebbri in stato di festa.
Forse
il mio sangue si ucciderà
nella nebbia dell'oblio

aspettando l'arrivo

del tuo passo fermo,
portatore di una giovane promessa.
Forse
queste illusioni si incontreranno,
sogno nel sogno,
in un attimo di vita

che solo è delirio.

(silverdeer) Eble


Eble

Mi perdigxos
En viaj infanaj okuloj
Kiam la lumo
Ekbluligas viajn orajn harojn
Eble
Mi iros sercxi la lastajn fulmojn
De via animo
Dividita je miloj da okuloj

Kaj manoj kaj piedoj kaj ridetoj

Kaj korpoj ebriaj dum festoj
Eble
Mia sango sin mortigis
En la nebulo de la forgeso

Atendante la alveno

De via firma pasxo,
kiu portas junan promison
eble
cxi tiuj iluzioj renkontigxos,
songxo en la songxo,
dum momento da vivo

kiu nur estas freneco.

* * *

Libera

Nell'improbabile alba
di un mattino senza dolore
attenderò che il mare
infranga le sue onde
su perlati scogli,
trasformando in spuma
ogni fibra del mio essere nuvola
senza cielo terso in cui correre.

Nell' imprevisto temporale
che scatenerà mille fulmini
disperderò forza nella cheta marea
disegnando cerchi concentrici
da cui emergerà il mio essere donna.

Impetuosa e volubile
come carezzevole vento
che cambia direzione
prometterò all'orizzonte
devozione con uno sguardo
e sarò libera in un unico
interminabile sospiro.

(Criss)


Libera

Dum la neebla sunlevigxo
De mateno sendolora
Mi atendos ke la maro
Rompus siajn ondojn
Sur perlaj rifoj,
turnigxante al sxauxmo
ciujn fibrojn de mia esti nubo
sen pura cxielo kie kuri

dum la neantauxvidita tempesto
kiu elcxenigos milojn da fulmoj
mi disigxos forton en la trakvila mareo
desegnante koncentrajn ringojn
el kie emergxos mia esti virino.

Impeta kaj nekonstanta
Kiel karesa vento
Kiu sxangxas vojon
Promisos al la horizonto
Devotecon per regardo
Kaj mi estos libera dum unu
Nefiniganta sopiro

* * *

Lingue di fuoco a rischiarare

Grazie per il passaggio
puoi accostare qui barcaiolo
vicino alle mangrovie
mai sazie di quest'acqua
dagli occhi sul verde spalancati.

Non temere per la mia sorte
un sentiero di certo troverò
seguendo le tracce che lei
ha inciso in una notte di luna.

Torna al di là del fiume
prima che scendano le tenebre
cerca d'essere al tuo villaggio
quando attorno ad un falò
ti cercheranno per intonare
un canto che io già conosco.

©GRIZZLY47


Fajraj langoj por lumigi

Dankon por la paso
Vi povas proksimigi tie, barkisto
Proksime al la mangloj
Neniam sataj de cxi tiu akvo
Kun okuloj largxigxitaj sur la verdo.

Ne timu pro mia sorto
Certe mi trovos vojon
Sekvante la spurojn kiujn sxi
Gravuris dum luna nokto.

Revenu trans la rivero
Antaux la tenebroj
Klopodu esti en via vilagxo
Kiam apud fajro
Oni sercxos vin por ekkanti
Kanton kiun mi jam konas

* * *

L'Onda

Scendendo in luoghi solitari
splende una voce
intarziata tra le lacrime
di un sorriso represso
come un dipinto
circoscritto aspettando
un grido del mare
che muore nell'orizzonte lontano.
Come il calice del vino
traboccante di un rosso tenace
angolo nido
a scovare le stelle
sdraiato di un velato sole.
Le palpebre
sognanti ricoprono
diamanti le stagioni estive
come le visioni pareti
rosate da un posare
le notti fessure
tra le barriere.
Le lodi di un giorno
sembra il preludio
di una musica dolce
le note che fluiscono
partendo da un occhio
talmente reale
che l'oceano
è una goccia che bagna
le labbra a baciare
il succo di vita
scandita dal rumore di un onda
che mai si lascerà
dal falso placare.

©realta


La Ondo

Subirante en solaj lokoj
Brilas vocxo
Inkrustita tra la larmoj
De subpremita rideto
Kiel pentrajxo
Cxirkauxlimigita atendante
Krion de la maro
Kiu forpasas en la malproksima horizonto
Kiel kaliko da vino
Superrandigxa da tenaca rugxo
Angulo nesto
Sercxante la stelojn
Sternita de vuala suno.
La palpebroj
Songxantaj kovras
Diamantojn la someraj sezonoj
Kiel la visioj paredoj
Rozaj je demeti
La noktojn fendojn
Tra la baroj.
La lauxdoj de tago
Sxajnas la preludo
De dolcxa muziko
La notoj fluas
Elvenantaj el okulo
Tiel reala
Ke la oceano
Estas guto kiu malsekigxas
La lipojn kiuj kisas
La suko de la vivo
Skandita far la bruo de ondo
Kiu neniam sin lasos
El malvera kvietigi

* * *

Notte di mille candele...

Notte a lenta veglia
in mille candele di luce
dal sapore disfatto di fiore lontano
e di sole che mischia fragranza,
non c'è uomo che non conosca
la sottile carezza di quell'acre ricordo
che non veda oltre il corpo disteso
a fiutare i capelli,
a lei piace giocare,
tremare al contatto
di due corpi spossati uno sull'altro.

Di Mitosolare


Nokto de mil kandeloj

Nokto je malrapida maldormo
En mil kandeloj da lumo
Je la gusto malfarita de malproksima floro
Kaj de suno kiu miksas bonodoron,
ne estas homo kiu ne konas
la subtilan kareson de tiu akra memoro
kiu ne vidas trans la kusxanta korpo
flarante la harojn,
al sxi placxas ludi,
tremi je la kontakto
de du korpoj lacegaj unu sur la alia.

* * *

Punti di vita...

A volte capitano convinzioni così
come fiori secchi e
una veranda in legno,
cappelli di paglia e
vecchie porte con l'edera.
Ma dov'è finito tutto questo?
O piuttosto da dove viene?
Quella è casa...

©enricodezottis


Vivpunktoj

Kelkfoje okazas tiaj opinioj
kiel sekaj floroj kaj
ligna verando,
cxapeloj da pajlo kaj
malnovaj pordoj kun la hedero.
Sed kie finis tio?
Aux, plibone, el kie tio elvenas?
Tiu estas hejmo…